Verhaal 1: Waarom? 

Dennis, de vriend van Leontien (mijn schoonzoon), heeft mijn website vandaag gemaakt om te laten communiceren met de buitenwereld en om de verhalen op papier vast te leggen. Het gaat mij om het contact met de buitenwereld en veel te kunnen vertellen over de dingen die ik meemaak. En om terug te blikken op de tijd voor mijn beperking. Het tergt mij; in 2013 kreeg ik thuis aan de eettafel een herseninfarct. Daardoor ben ik halfzijdig (rechts) verlamd geraakt waardoor ik dingen niet meer kan doen die ik graag zou willen doen. Ik ben niet alleen fysiek beperkt, maar ook mentaal. Dat betekent dat mijn korte termijn geheugen mij in de steek heeft gelaten. Ik woon momenteel op de Plataan in Dekkerswald (Groesbeek). Dat betekent dat ik zelfstandig woon en helaas niet meer thuis.  (Juni, 2022) 

Verhaal 2: Mijn dochter

Ik ben heel trots op Leontien, ze is erg zelfstandig als ZZP-er en ze maakt mijn droom waar, door als zelfstandige kinderen met beperkingen te begeleiden. Dat was ook mijn belangrijkste taak in het onderwijs. Leontien heeft met Dennis, mijn schoonzoon, goud in handen en een gouden toekomst.

Verhaal 3: Politiek raadslid in 1990

1990: lijsttrekker Theo Camps
Na een tumultueuze ledenvergadering van het CDA werd ik door het CDA bestuur op plaats 10 gezet. Een aantal lang zittende raadsleden was tegen deze doorstroming en zorgde ervoor dat ik werd teruggezet naar plek 11. Ondanks dat werd ik toch op 23 april 1990 benoemd tot raadslid van de gemeente Nijmegen. Door omstandigheden kwam ik telkens op een andere plaats op de advieslijst van het CDA voor de Gemeenteraadsverkiezingen in Nijmegen. Dan greep de ledenvergadering in en dan kwam ik weer op plek 18 of plek 5 op de lijst. Dit haalde steeds opnieuw De Gelderlander en hierover heb ik plakboeken bijgehouden. Ik werd van raadslid ook nog fractievoorzitter en was ook ambtenaar van de burgerlijke stand. Dat is een ambtenaar van een Nederlandse gemeente, die gerechtigd is tot het opmaken van aktes van geboorten, huwelijken, geregistreerd partnerschappen en overlijden en deze toe te voegen aan de registers van de burgerlijke stand. De ambtenaar verwerkt ook zaken als echtscheidingen, adopties, naamswijzigingen, geslachtswijzigingen op de aktes, partnerschappen en overlijden en voegt deze toe aan de registers van de burgerlijke stand. 
Ik heb voor het CDA als raadslid/fractievoorzitter in de Nijmeegse gemeenteraad over verschillende onderwerpen in commissies het woord gevoerd.

Het linkse College in Nijmegen
SP stijgt in de peiling naar 22 zetels!
SP zit samen met GroenLinks en de PvdA in het college. Voor het eerst een links college met een collegeakkoord dat behoorlijk is dichtgetimmerd. Dit is ook gebleken uit de eerste begrotingsbehandelingen van deze week. Het was echt voor de andere partijen te gortig. Het is triest om in een duaal stelsel te moeten praten over college- en oppositieschragende partijen.
Het laatste half jaar heeft de oppositie ervaren dat ze buitenspel geplaatst is. Dit moet zich de SP zich toch behoorlijk aantrekken. We hebben geprobeerd dit te doorbreken door gemeenschappelijk op te trekken. Helaas!
De SP staat m.i. bekend als een populistische partij. Een partij die goed weet met emoties van wijkbewoners om te gaan. U vraagt, wij draaien. Vaak geeft de SP een eenzijdig beeld van een bepaalde situatie. Vaak is de SP ook ondernemers onvriendelijk.

Aanpak jongerenoverlast in Meijhorst oogst lof en kritiek
Nu de rust in Meijhorst na de harde aanpak van burgemeester Thom de Graaf ogenschijnlijk is teruggekeerd, kunnen wij voorzichtig concluderen dat de 'harde' aanpak n.a.v. ernstig overschrijdend gedrag door jongeren in en rondom het winkelcentrum Meijhorst heeft gewerkt. Tijdens de kamerronde van 8 oktober jl. uitten verschillende raadsfracties kritiek op de manier waarop de burgemeester Marokkaanse jongeren specifiek heeft benoemd. Door de 56 hangjongeren, driekwart van Marokkaanse afkomst, een verblijfsverbod (verblijfsontzegging) op te leggen, zien we dat de overlast uit de Meijhorst zich heeft verplaatst naar o.a. het winkelcentrum Malvert. Deze bestuurlijke maatregel kan verplaatsing van het probleem naar andere wijken in de buurt in de hand werken. Na de behandeling in de raadskamer van woensdagavond 8 oktober zijn maar liefst 6 auto's in vlammen opgegaan in de aangrenzende wijk Aldenhof. Toeval?
Voor de beeldvorming is het ook niet goed om alleen de Marokkaanse jongeren te benoemen. Eerst waren het de Antillianen, nu weer de Marokkanen en morgen zijn het misschien de Somaliërs die voor teveel overlast kunnen zorgen. Het opjagen en arresteren van jongeren leidt ertoe dat ze juist meer overtredingen maken. Terwijl ingrijpen in het gezin, binnen de context van school of opleiding effectiever is. Uit de jeugdmonitor 2008 die de aanpak jongerenoverlast ook in beeld heeft gebracht en bij de behandeling van dit onderwerp moet worden betrokken, is de continue afstemming tussen preventie en repressie van groot belang. Verder hebben gezagsuitoefening en opvoeding binnen de eigen cultuur ook effect, zoals experimenteren in andere steden met straatcoaches aantonen.
Er moet meer mèt jongeren en niet over jongeren worden gepraat. De jongeren moeten zelf kunnen aangegeven waar echt behoefte aan is. Hangplekken zijn geen uitdagingen voor jongeren om actief met elkaar bezig te zijn. Niet alle jongeren passen bij elkaar. Jongeren uit De Boerderij, een gebouw voor jongeren in de wijk zullen niet altijd gemakkelijk de weg vinden naar De Staddijk. Dit is een fout van de gemeente. Een Panna-kooi is wel een goede voorziening voor o.a. de actieve jongeren in deze wijk. Meer algemeen gezien over de stad zou er meer moeten gebeuren aan jongerenvoorzieningen voor 18+. Dit moeten voorzieningen zijn op maat, zoals bijvoorbeeld mobiele jongere ontmoetingsplekken.
Behalve jongeren voelen ook andere wijkbewoners zich niet altijd serieus genomen door de gemeente, wanneer zij zelf ideeën inbrengen ter verbetering van het leefklimaat in hun wijk. De CDA-fractie is van mening, dat de bewoners van Meijhorst weer trots moeten kunnen zijn op hun wijk. De gemeente heeft hierin ook een taak.

Weblog Richard Preijers 29-10-2008 17:31
Nu zit de SP in het college met 2 wethouders: 1 wethouder die gaat over centen en een wethouder die gaat over wijken. De Wipkip-wethouder.
Nijmegen is als stad economisch kwetsbaar. Door een actief beleid te voeren door het vorige college is de werkgelegenheid in Nijmegen e.o. sterk gegroeid. Als het financieel wat minder gaat in het land merkt Nijmegen dat economisch sterk. Je moet hier dus goed op inspelen. Dit college maakt m.i. de verkeerde keuzes en wentelt hun financiële problemen af op de Nijmeegse burgers door lasten te verhogen.
Actuele motie 'Openheid inzake financiële situatie bij sportclub N.E.C'. Overwegende dat:
1. Het Rekenkamerrapport aangeeft dat het college van B&W de raad over de financiële situatie bij sportclub N.E.C. niet op tijd en onvoldoende heeft geïnformeerd.
2. De Auditcommissie de bevindingen van de Rekenkamer over de financiële situatie bij sportclub N.E.C. onderschrijft.
3. De raad in het contract heeft opgenomen met N.E.C. gestreefd moet worden naar een garantievermogen dat op de kortst mogelijke termijn, maar zeker uiterlijk binnen vijf jaar, een omvang bereikt heeft van minimaal 3 jaar huur of - wanneer dat meer is - 20% van de begroting. Het college onmiddellijk op de hoogte gesteld wordt als dit garantievermogen dreigt te worden aangetast.
4. Het garantievermogen zal bestaan uit het eigen vermogen op de balans vermeerderd met het bedrag aan achtergestelde leningen.
5. Het college een andere omschrijving geeft van het garantievermogen dan dat is afgesproken met de raad.
6. Het college direct ingelicht had moeten worden door sportclub N.E.C. als er problemen zouden ontstaan rond het garantievermogen. Of het college hierover ingelicht is.
7. Hetzelfde geldt voor het breedtesportfonds dat opgebouwd zou worden, hier is eveneens nooit aan begonnen, en dit is ook pas in november gemeld.
Draagt het college op
Volledige inzage te geven in de financiële situatie van sportclub N.E.C.Fractievoorzitter CDA Nijmegen
Richard Preijers Vertrouwen 

Verhaal 3B: Politieke loopbaan 1998

Het is nu tijd voor een korte terugblik op mijn politieke loopbaan. Vanaf 1998,  onder de leiding van Reina Ester, ging het CDA van 7 naar 5 zetels. Voor haar was Hubert Bruls wethouder en de politieke leider en volgde Reina hem op als fractieleider. Op 2 januari 2003 verliet Reina ontgoocheld de politieke arena en werd ik door de fractie als fractieleider benoemd en werd Hubert Bruls de vicefractievoorzitter. Ik kreeg veel steun van hem, we spraken dit met elkaar af op de gang tijdens een extra ingelaste fractievergadering onder leiding van Ton Buitenhuis, CDA wethouder onderwijs en sport, Ton was een echte vakwethouder.

Stilstaan bij het afscheid van Reina Ester op 15 februari 2003
Na haar huwelijk met Hans kwam Reina in 1976 naar Nijmegen. Naast het werk van logopediste studeerde je Nederlands Recht aan de KU. In 1979 werd je lid van het CDA. In 1993 nam je als vertegenwoordigster van het CDA Vrouwenberaad deel aan de fractievergaderingen en deel aan CDA gespreksgroepen. Dat beviel met name Jan Thijssen, toen fractievoorzitter, goed, waardoor een zekere plaats op de kandidatenlijst logisch was. Jouw interesse ging toen al uit naar algemene zaken, educatie en financiën. Je kwam in 1994 met stip binnen op plaats 5. Van deze periode zouden Ton Buitenhuis en Ronny Raghoe ons het meest kunnen vertellen. Maar laten we aannemen dat je in de fractie goed beviel, want in 1998 klom je een plaats op de lijst. De enige die je voorbij ging was Joop Tettero. Hij klom van de 6e plek naar de 2e stek. Ronald Migo werd twee keer lijsttrekker. Onder zijn politiek leiderschap verloren we telkenmale 2 zetels. We hoopten dat in 2002, onder jouw lijsttrekkerschap, ons zetelaantal weer zou groeien. De kiezers hebben helaas anders geoordeeld. Met name hadden we onze hoop gevestigd op het Lentse deel van de kiezers. Na de dood van Jo Evers in 2000 hebben we te weinig geïnvesteerd in Lent. Jo Evers, geboren, getogen en gestorven, vertegenwoordigde vele tuinders en kwekers. Jo haalde in z'n eentje 562 voorkeursstemmen.
Bij het vertrek van Ronald Migo uit de fractie in 1999 en het doorschuiven van Hubert Bruls als wethouder, koos de fractie jou als fractievoorzitter. Ronny Raghoe kwam door zijn verkiesbare 8e plaats in de raad. In december 1999 maakte Jo Evers (60 jaar) in de raad bekend dat hij ongeneselijk ziek was. Een paar maanden later moesten we al vroeg van hem afscheid nemen. In zijn artikel in "de Gelderlander" van 23 december 1999 haalde Jo zeer kritisch uit naar de PvdA en het CDA. Jo duidde op de moeizame verhoudingen in de Nijmeegse politiek. De 5 oppositiepartijen stonden en bloc tegenover de drie collegepartijen. Jo noemde de politiek in Nijmegen humorloos, hard en onpersoonlijk. Zelfs vond hij Rein Verdijk als wethouder tegenvallen. "Raadsleden negeren elkaar en dat was volgens Jo het laagste dat je in de politiek kunt doen". Natuurlijk viel ook zijn artikel niet goed in de Nijmeegse politiek. Maar toch dwong Jo bij alle fracties respect af. Hij was een pleitbezorger voor "Nijmegen-Noord" en stond als zodanig ook bekend.
Jouw artikel in "De Gelderlander" Reina, heeft vriend en vijand verbaasd. Zeker jouw eigen fractie. Natuurlijk valt er nog veel op te merken over deze fractie en personen in deze fractie. Maar de vergelijking met vorige fracties loopt mank en het valt niet te ontkennen, dat we nog niet zo lang met elkaar bezig zijn. Over een paar jaar wil ik graag in jouw bijzijn de balans opmaken.
Jij hebt vanaf het moment dat je fractievoorzitter werd jouw stempel op de fractie gedrukt. Je was kritisch naar fractiegenoten, inclusief de twee wethouders, als ze te veel langs de zijlijn stonden en je duldde geen kritiek achteraf. Iedereen kon z'n zegje doen tijdens fractievergaderingen. Je had persoonlijke belangstelling in het wel en wee van individuele fractieleden. Ook bij de andere fracties dwong je respect af. Ze vonden je niet altijd prettig, soms lastig, maar er werd wel naar je geluisterd. Een goed voorbeeld was jouw laatste inbreng tijdens de begrotingsbehandeling. Uiteraard kunnen we een boom opzetten over een ieders geleverde inspanning.
Over jouw rol bij de benoeming van Guusje ter Horst, als burgemeester van Nijmegen, wordt divers gedacht. Overigens spreken de bewijslasten in jouw voordeel.
Na de verkiezingen van 6 maart volgde voor jou een periode van teleurstelling. Veel is hierover al gezegd en geschreven. Degenen die hierover echt kunnen oordelen zijn Hans, jouw kinderen en uiteraard Reina zelf.
Als fractievoorzitter was je goed in staat om iedereen de ruimte te geven in de discussie. Echter als "gewoon" raadslid had je daar juist moeite mee. Het was voor jou ook altijd zoeken naar de juiste balans tussen enerzijds je rol als bestuurder, anderzijds je rol als volksvertegenwoordiger en tussen de bedrijven door studeerde je ook nog. Je nam zelfs je studieboeken mee naar de vergaderingen en las er ook zelf in
Persoonlijk heb ik tijdens mijn ziekteperiode veel steun aan jou gehad. Ik dank je hiervoor.
Het zal me niet altijd even gemakkelijk afgaan jou als fractievoorzitter te zijn opgevolgd. Op 19 april 2002 ben ik voor dit karwei door de fractie gekozen en ik hoop deze klus te mogen afmaken. Hierbij zal ik met een glimlach telkens weer terug denken aan de tijd met jou als fractieleider.
Namens alle leden van fractie: Het ga je goed! Voor mij was dat een uitdaging, maar ook een zware opdracht om meer zetels binnen te halen, zeker in de linkse stad Nijmegen met een links college. De aanhang van links groeide in deze tijd almaar en het CDA bleef stabiel en werd van bestuurderspartij een oppositiepartij.
We hebben het bij de verkiezingen in maart 2002 niet zo goed gedaan, maar het CDA laat zich niet uit het veld slaan. Ik weet dat Nijmegen niet echt een CDA vriendelijke stad is op dit moment, maar daar ligt nu net onze uitdaging. Ook bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2022 haalde het CDA Nijmegen slechts 2 zetels. Alleen met fractie en bestuur lukt het ons hoogstwaarschijnlijk niet. We zullen onze leden nog actiever bij de politiek moeten betrekken.
Landelijk staan we behoorlijk onder vuur. Dit komt niet alleen door de noodzakelijke maatregelen die genomen moeten worden, maar ook door andere oorzaken. Laten we in Nijmegen proberen te luisteren naar wat er leeft en opkomen voor de zwakkeren.

Afscheid Jaap Lamers uit de Raad als Raadslid
Dat een SP'er nog eens iets aardigs over Jaap Lamers zou zeggen. Hans van Hooft jr., de SP'er die het zegt, staat er zelf van te kijken. "Dag Jaap", zegt hij. Hij staat achter het houten spreekgestoelte van de raadszaal. "Je weet dat we geen politieke vrienden zijn. Dus als ik iets sympathieks over je zeg, is dat ook echt gemeend."
Het is woensdagavond 21 december. De gemeenteraadsleden van Nijmegen hebben zojuist het traditionele Kerstdiner gehad en zitten weer in de bankjes van de raadszaal. Ze zijn onrustig. Het is bijna reces. Jaap Lamers, vice-fractievoorzitter van het CDA, is er voor het laatst bij. Hans van Hooft mag hem namens de raad toespreken. Even daarvoor had burgemeester Guusje ter Horst al een kleine toespraak gehouden. Ze had zijn successen sinds 1998 genoemd; de straatnamencommissie, Prins Carnaval, de kerstboom op de Grote Markt die er toch maar mooi kwam, het zingen van kerstliedjes met het college. En ze had gezegd: "Ik matig mij geen oordeel aan over je vertrek. Maar ik hoop van harte dat jij je voor de stad blijft inzetten."
De toespraak van Van Hooft begint vrolijk, geheel in de sfeer van de avond. Hierna heeft de raad reces. "Wat maar weinig mensen weten ", zegt Van Hooft, "is dat Jaap erg van dansen houdt. We hebben een keer een danswedstrijd gehouden en Jaap had met glas en wimpel gewonnen."
"Vlág en wimpel", roept een raadslid.
"Dat glas kwam daarna", zegt Lamers.
Dan wordt Van Hooft serieus. De raad valt stil. "Je bent buitenspel gezet door een clubje coryfeeën op de Gaanderij bij NEC. Dat clubje heeft beter naar de wedstrijden gekeken dan naar jouw optreden in de raad. Ik vind dat een gemiste kans." Van Hooft sluit af met de zin: "Bobo's komen, bobo's gaan. Maar jouw liefde voor Nijmegen blijft altijd bestaan."
Lamers lijkt geroerd. Het is nu zijn beurt om te speechen. Voor wie het nog niet wist, legt Lamers de reden van zijn voortijdige vertrek nog een keer uit. "Ik dien mijn ontslag in." Hij citeert zijn zus, ook actief bij het CDA. "Ze zei altijd: in de politiek heb je weinig vrienden, maar veel vijanden. En de grootste vijanden zitten in je eigen partij. Als je niet respectvol met elkaar omgaat en dat wel van de burger vraagt, dan heb je aan deze jongen een verkeerde."
Lamers vergelijkt het CDA Nijmegen met een bootje. Vier jaar lang heeft de fractie gezamenlijk, als vrienden, stroomopwaarts geroeid, tegen het linkse college in. Aan het einde van de vaart doemde de Waalkade op. En daar stonden ze: de beste stuurlui. "Daarmee bedoel ik het partijbestuur en de lokale CDA-coryfeeën. Die stuurlui komen aan boord en ze gooien mensen overboord. Zo de Waal in!"
Lamers is zelf, zegt hij, de wal opgeklommen. Het bootje dobbert weg.
Van oudsher domineert het CDA de politiek in het katholieke Nijmegen. De nonnen vormden de basis van de afdeling, de christen-democraten waren tientallen jaren coalitiepartij. De afdeling heeft ruim vierhonderd leden. Maar de afgelopen vier jaar moest het CDA iets nieuws doen: oppositie voeren. In 2002 verloor het CDA voor de zoveelste keer op rij - de partij heeft nu nog maar vijf zetels in de raad. De PvdA regeert Nijmegen nu in een echt links college, met GroenLinks en SP.
De oppositiejaren, zegt fractievoorzitter Richard Preijers, waren moeizaam. De vijfkoppige fractie moest een front vormen tegen een links blok. De oppositiepartijen raakten steeds verder verdeeld. Maar het waren ook mooie jaren, zegt hij. Hij en Jaap Lamers werden fractievoorzitter en vice-fractievoorzitter in 2003. Hun voorgangers vertrokken kort na elkaar. De fractie werd een team, zegt hij, en Lamers en hij werden vrienden. "Een straatvechter", noemt Preijers hem.
Graag was Preijers zelf lijsttrekker geworden om "het karwei af te maken". Tot juni 2005 was hij de gedoodverfde kandidaat, zegt hij. Maar een strijd om de macht binnen het CDA Nijmegen werd in zijn nadeel beslecht. "Ik had buiten de vijfde colonne gerekend. De groep daaromheen, bestaande uit invloedrijke Nijmeegse ondernemers, vindt dat het roer om moet in Nijmegen", zegt Preijers.
Het restaurant van voetbalstadion De Goffert, een woensdagmiddag in februari. Rob Bloem (46), tot voor kort manager commerciële zaken bij NEC, bestelt twee koffie en gaat aan een tafeltje zitten. Het was rond september 2004 dat hier, in de businesslounge van het stadion, de 'geluiden' begonnen te klinken, zegt hij. Het linkse college maakte van Hoofdstuk Politiek Nijmegen een 'Havana aan de Waal'. Het motto van het college van burgemeester en wethouders is dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen. Maar een ondernemer weet waar dat motto op neerkomt, zegt hij. De ondernemer betaalt en krijgt er ellende voor terug.
Ga maar na. Drie miljoen euro rijksgeld kwam vrij. Is zó naar de algemene middelen gegaan en niet naar lastenverlichting. Auto's komen de binnenstad van Nijmegen niet in. En betalen zich blauw aan parkeergeld.
De SUV-terreinwagens ('sufs', noemt Bloem ze) mogen al helemaal niet meer in de binnenstad komen.
En zo kan Bloem nog wel even doorgaan.
De geluiden werden almaar sterker dat er potverdorie iets moest gebeuren. "We konden wel blijven 'nuilen' langs de zijlijn, maar je kan ook iets gaan doen." In de businessclub praatte hij met Gijs Wesseldijk, sinds drie jaar lokaal partijvoorzitter en eigenaar van een rijschool. Ronald
- oud-wethouder en voorzitter van de Kamer van Koophandel Centraal Gelderland - kwam nog eens langs. Ze zagen in Bloem een goede kandidaat-lijsttrekker.
In januari 2005 werd Rob Bloem lid van het CDA. Hij had altijd al iets met de christendemocratie, zegt hij. Christelijk opgevoed, getrouwd met de dochter van oud-premier Dries van Agt. In het voorjaar kwam Wesseldijk weer praten. Of hij mee wilde dingen naar een plek op de kandidatenlijst. Eind juli volgde weer een gesprek. Waarom word je geen kandidaat-lijsttrekker? De politiek onervaren Bloem moest er een tijdje over nadenken, maar ging akkoord.

Verhaal 4: Mijn onderwijs loopbaan

Werd van docent Duits docent LB, omdat het vak LB nog niet van de grond kwam en ervaren docenten met pensioen gingen. Heb ik samen met Ad Keeman, collega in de SL, het vak verder op de kaart gezet. De sectie Duits nam me dit kwalijk. Ook Leerlingbegeleiding was op het EC niet goed ontwikkeld en ik vond dat naast kennisoverdracht ook het begeleiden van leerlingen een belangrijke taak was van de school, ik koos voor de functie van zorgteammanager i.p.v. schoolleider. Het plaatselijk bestuur ging hierover klagen bij het hoofdbestuur OMO in Tilburg en ik werd op het matje geroepen/ ontboden door Rob Kraakman en moest een assessment ondergaan en de andere SL niet en dat vond ik onrechtvaardig. Hierdoor gaf ik het want onderzoek niet vrij en dat werd me niet in dank afgenomen. Na het vertrek van Jo Peters, werd Nico Wiersma benoemd als rector en hij steunde volledig op Ben van Klooster en Ad Keeman en ik vonden dit geen goede zaak voor het EC. Ik heb dit boek gesloten en zet geen stap meer binnen het EC. Helaas gaat Jacques Marsman, de huidige rector van het EC met pensioen op 1-12-2020. Zijn afscheid wordt niet officieel gevierd. Met hem had ik een goed contact. Hij was het boegbeeld van de school.. Bij mijn afscheid vh EC hield Jacques een warme speech
Goedemiddag Richard, Marion, Leontien, geachte genodigden en collega's,
Mijn naam is Jacques Marsmans. Jacques is mijn voornaam, Marsmans mijn achternaam.
In de geschiedenisboeken komen veel mensen voor zonder achternaam.
Zij onderscheiden zich van andere mensen met dezelfde naam door de toevoeging van een bijvoeglijk naamwoord dat gekozen is op grond van bijzondere kwaliteiten of eigenschappen:
Alexander de Grote
Karel de Kale
Johanna de Waanzinnige
Iwan de Verschrikkelijke
Richard Leeuwenhart....
Die laatste, dapper als een leeuw, moedig, streed tijdens de derde kruistocht onverschrokken voor het geloof.

Leeuwenhart, ...Richard Preijers, die naam had eigenlijk voor jou bestemd moeten zijn. Richard, jij begon je onderwijsloopbaan als leraar Duits aan het LHNO in Gennep, dat later fuseerde met de LTS, weer later met de Norbert-mavo tot het Hezelandcollege, dat nu al 8 jaar onderdeel uitmaakt van het Elzendaalcollege. Daarna leraar Duits op de Ivo-mavo en daarna op NSG 1977 - 1979 Leraar Duits Scholengemeenschap Groenewoud te Nijmegen. Voor het onderwijs had ik een vaste baan in het bedrijfsleven: Eurocenter Weurtseweg/Tooropstraat en daarna Novanex Novanex Automation N.V. is een voormalige Nederlandse fabrikant van versterkers, geluidsboxen, mengpanelen, gitaarversterkers en effectapparatuur. Het bedrijf was opgericht door Robert Laupman en was gevestigd aan de Nieuweweg in Wijchen.
Novanex is eind jaren zeventig begonnen uit hobby en interesse in elektronica.[bron?] Vooral in de beginjaren was het een opzienbarend merk vanwege de voor die tijd uitgebreide mengpanelen, maar vooral omdat het bedrijf vanaf het begin geloofde in het principe van de actieve luidsprekerbox. Hierbij is de versterker ingebouwd in de luidsprekerbox. Dit principe werd met maar enkele uitzonderingen tot het eind volgehouden. In de beginperiode werden voornamelijk Philips luidsprekers gebruikt; later ook Fane acoustics en IREL luidsprekers.
Ook stammen uit deze beginperiode de mengpanelen en gitaarversterkers met grote gekleurde knoppen, en de onder muzikanten zeer bekende PLM-50n actieve monitor box van 50 watt met een 12 inch dubbelconus luidspreker van Philips.
De naamgeving van Novanex-luidsprekerboxen is eenvoudig. Het getal in de naam staat namelijk voor het vermogen van de luidsprekerbox. Zo is de L-100, 100 watt, en de L-250, 250 watt. Dit geldt ook voor veel gitaar-, bas-, en keyboardversterkers; zo is de straight-hundred 100 watt. Echter de PG-82 is geen 82 watt.
Novanex is vooral bekend van de L-500, een grote luidsprekerbox met een opmerkelijk uiterlijk; deze luidspreker had namelijk twee luidsprekers van 15 inch (ongeveer 38 centimeter) met een dubbele conus en vier kleine hogetonenhoorntjes. Deze luidspreker is dan ook vele jaren geproduceerd en is nu nog steeds in trek bij drive-in-discotheken en bandjes. Dat Novanex ook bij deze luidsprekerbox vooruitstrevend was blijkt uit het feit dat de L-500 drie versterkers ingebouwd had, namelijk voor iedere 15 inch conus een van 200 watt en voor de vier hogetonenhoorntjes een van 100 watt. Deze werden aangestuurd met een ingebouwd actief tweewegfilter.
In Nederland werd over Novanex altijd badinerend gedaan, terwijl het zeker in Frankrijk een erg bekend merk was. Dit zal voor een deel te wijten zijn aan het feit dat veel drive-in discotheken en kermisexploitanten Novanex gebruikten en dat zelfs nu nog doen.
Inmiddels wordt Novanex steeds steeds meer gewaardeerd als vintage versterker, in verband met zijn unieke geluid en uitstraling.
in Wijchen, hier had ik een vaste baan en werkte ik op verschillende afdelingen: Inkoop/ verkoop/expeditie en maakte veel over uren en vroeg aan de heer Laupman of ik op huwelijksreis mocht gaan en kreeg hiervoor geen toestemming, volgens hem kon niemand mijn werk overnemen. Daarom nam ik uiteindelijk ontslag en ging toen MO-A Duits studeren. Ik had wel moeite om mijn bevoegdheid te halen, want voor De vertaling D-N kreeg ik tekens een onvoldoende en werd ik op de NSG ontslagen. Toch was ik erg geliefd bij de leerlingen en zij mochten de leraren beoordelen. Met een aantal collega's kon ik het goed vinden en raakte ik ook mee bevriend: Leo Cuijpers, Wim van Groeningen beiden helaas overleden, wat ik me nog kan herinneren uit deze schoolperiode is, dat enkele leden uit de sectie wiskunde op het matje werden geroepen, omdat ze te lage cijfers gaven en dat ouders elitair waren en dat ik niet mocht aanschuiven in de pauze aan de tafel, waar eerste Graders aan zaten en ik draaide in mijn Duitse lessen heel vaak Duitse liedjes, zoals 'Du en über den wolken'.
De Plataan;11 -11-21Na nog enkele jaren werkzaam te zijn geweest in Mill en scholen in Nijmegen, waar je je takenpakket uitbreidde, werd je per 1 augustus 1990 benoemt tot directeur van RK Mavo De Mere, als opvolger van dhr. Merkelbagh. Ons gebouw S was ooit jouw mavo. Collega's; Wiel Janssen, Peter vd Berg, Bep Dirveren, Carin Scheepers, Theo Meulenpas, Wim Morlog, Hein Kennis,
In de grote fusiegolf aan het einde van de vorige eeuw fuseerde mavo De Mere met het Elzendaalcollege. Jij werd lid van de schoolleiding.
De jaren die volgden waren geen gelukkige jaren. Je had problemen met je gezondheid. Maar jij, de belichaming van het mavo in een fusieproces dat onvermijdelijk Je werd zwaar op de proef gesteld. Het beeld van Job doemt op, met name ook vanwege diens standvastigheid in zijn geloof. Jij bleef in die moeilijke jaren geloven in jouw idealen en in jezelf. En nadat je uit de schoolleiding was gestapt hervond je als docent levensbeschouwing, als jaarlaagcoördinator, maar vooral als zorgteammanager het plezier in je werk. Na de fusie met het EC heb ik rechtspositioneel recht op de functie van plv. rectorschap, maar in het belang van Mavo de Mere zag ik hier maar vanaf op advies van OMO en binnen de SL van het EC ontstond hierover een strijd en het bestuur koos voor Ben van Klooster, want hij bezat de meeste kennisToen ik hier acht jaar geleden werd aangesteld maakte ik kennis met een blije, enthousiaste man wiens schaterlach vaak luid door de gangen klonk.
Jij was, Richard, het eerste aanspreekpunt op het gebied van zorg. Zorg en leerlingbegeleiding waren toen nog gescheiden werelden en het vergde veel geduld en tact om die twee werelden aan te sturen. Jij vertegenwoordigde het Elzendaalcollege naar buiten toe, met name binnen het samenwerkingsverband Nijmegen. Jij hebt ook een belangrijke rol gespeeld bij de voorbereidingen voor het samenwerkingsverband Passend Onderwijs, dat inmiddels een jaar actief is.
Je hebt in 2008 de Masteropleiding Special Needs Education aan de Fontys Hogeschool met succes afgesloten. Jij stond aan de wieg van ons zorgsysteem met zijn zorgarrangementen en alles wat daaruit voortvloeit. Daarbij vergat je het individuele kind niet. Daarvan getuigen de warme brieven die je in de afgelopen twee jaren hebt ontvangen van jouw voormalige zorgleerlingen.
Lieke Martens, een leerling van mij op het EC, wint de CL-finale met Barcelona met 4-0 tegen Chelsea en speelde weergaloos en ik ben trots op haar. Nu speelt ze ook voor Nederland op de OS in Tokio.
Je had sowieso goede contacten met je leerlingen. Je liet ze in jouw lessen levensbeschouwing nadenken over zichzelf en over hun maatschappelijke verantwoordelijkheden. Je gaf veel ruimte voor discussie. We moeten af van het idee dat iedereen op hetzelfde tempo door het onderwijs heen móet
Ingrid van Engelshove D66 wethouder in Den Haag. Ik ben het met haar eens, want onze maatschappij heeft elk individuele leerling nodig, elk talent telt mee Bij sommigen valt het kwartje nu eenmaal later.''. Ik ben tegen een brede school! , wel voor een langere verblijfsduur in de brugklas
Moedig. Standvastig in je geloof in dingen die jij belangrijk vond. In jezelf.
Zo was je weer oprecht gelukkig binnen deze school, jouw Elzendaalcollege. Dat was een formidabele prestatie.
Twee jaar geleden sloeg het noodlot toe en werd je aan een nieuwe beproeving blootgesteld. Je werd arbeidsongeschikt en je moet noodgedwongen je carrière beëindigen. Je wereld is veel kleiner geworden.
Dat de naam Leeuwenhart jou op het lijf geschreven is, is vooral gebleken tijdens de afgelopen twee jaren, tijdens je revalidatie. Uit de wijze ook waarop je binnen je mogelijkheden initiatieven neemt, in de cliëntenraad van Dekkerswald, als voorzitter van het Platform Indische organisaties Nijmegen en omstreken die de jaarlijkse herdenking van slachtoffers van de tweede wereldoorlog in Nederland-Indië organiseert.
Je gaat binnenkort ook weer de klaslokalen in om met leerlingen van zeer verschillende leeftijden te bespreken hoe het is om te leven met een handicap. Je hebt contacten met beleidsmakers over gehandicaptenzorg.Al mag meteen vastgesteld worden dat jij je als fractievoorzitter van het CDA in Nijmegen jarenlang heb ingezet op een geheel andere wijze dan de Engelse koning dat in een ver verleden deed. Je hebt in Nijmegen de belangen van de jeugd en van het onderwijs nadrukkelijk en met blijvend gevolg gediend. De vrijage van het CDA met de PVV was voor jou reden om het lidmaatschap van jouw partij op te zeggen. Je bent een man van principes. altijd een proces is van botsing van culturen, kreeg ook de last van dat fusieproces. Jullie gaan een toekomst tegemoet die heel anders is dan je je had voorgesteld. Ik wens jullie voor die toekomst het allerbeste toe. Met de moed en standvastigheid die jullie tonen zullen jullie er ook alles uithalen wat erin zit. Ik wens jullie veel geluk toe. Veel liefde. We horen altijd bij elkaar.

Stichting Koprol 

Stichting Koprol

Stichting Koprol organiseert sport- en spelactiviteiten voor mensen met een (lichte) beperking. Het gaat hier om mensen die graag willen sporten en niet (meer) kunnen deelnemen aan het reguliere sportcircuit. Zo organiseert Stichting Koprol bijvoorbeeld sport- en spel activiteiten voor mensen met COPD, Parkinson of een hartaandoenin maar ook met een niet aangeboren hersenaandoening, zoals rolstoelbasketbal, volleyballen ook kun je er zwemmen . allerlei mensen doen hieraan mee. Op dit moment zwem ik wekelijks bij Stichting Koprol in het SMK Hierbij word ik begeleid door Judith Kanters, een vierde jaars studente fysiotherapie, vanaf het begin ben ik zeer enthousiast. En elke week kijk ik naar deze activiteit uit. Het is voor mij erg belangrijk om op deze manier in beweging te blijven. Ik ben namelijk rechtszijdig verlamd door een herseninfarct. Ik ben Judith zeer dankbaar voor dat zij mij in haar vrije tijd, zoveel plezier geeft om dit te kunnen doen,

Verhaal 5: Egmond 

Ik ben dol op de zee en genoot altijd van Egmond.
Jarenlang zijn we daar naar toe geweest met het gezin waar we een appartement huurden aan de boulevard.

Egmond is een gemoedelijk en gezellig familiedorpje waar het prima was om naar toe te gaan.

Later gingen er meer families mee

Het was een gezellige boel daar.

Ik liep altijd over het strand van Egmond naar Bergen en weer terug.

Ik vond dat heerlijk om te doen om langs de zee te lopen.

Zelfs nu ik in een rolstoel zit ben ik nog wel eens naar Egmond aan zee geweest..

Fijn is, dat ik op het strand niet bang ben om te vallen: dan stap ik zo uit mijn rolstoel met hulp van Dennis en de familie. Ik wilde graag in het zand staan en in het water.
Dat hebben we gedaan, met familie die mij dan hielp. Ik kon dan met een "strandjutter", een soort rolstoel met grote, bijna ballon vormige luchtbanden het strand op. Ze moesten me wel met z'n tweeën duwen, want dat was erg zwaar.

Zelfs op onze 40 jarige huwelijksdag zijn wij voor een dag op en neer gegaan.

Hans reed toen en Marion had allerlei verrassingen daar geregeld.

Leontien en Dennis waren er natuurlijk ook bij. Het was een onvergetelijke dag maar toen we terugreden knapte ik helemaal af vanwege oveverrmoeidheid.

De laatste keer was in 2021, toen ben ik daar met mijn gezin naar een speciaal hotel met aangepaste appartementen geweest. Het lag wel wat ver van de zee maar ik had gelukkig de electrische rolstoel bij me , maar het was jammer dat ik de zee niet meteen kon zien.

Helaas werd ik naar erg benauwd en men was vergeten de pufjes mee te geven en kreeg ik complicaties aan mijn luchtwegen

Wij hebben toen besloten om terug te gaan, wat ik erg verdrietig vond.
. Zodra ik weer hersteld ben gaan we daar vakantie vieren en verder aan mijn boek schrijven.  

Op 13oktober 2023 waren we 45 jaar getrouwd en om dat gouden tijdperk te vieren zijn we met Leontien en Dennis en mijn buddy, Igor en twee verzorgers naar de Egmonden, een vakantiehuis gegaan. Dat was een fijne en gezellig weekend, om nooit te vergeten.

Zelfregiecentrum Nijmegen

Als medewerker van het Zelfregiecentrum geef ik gastlessen op Basisscholen en in het VO en op het ROC op de HAN en Universiteit Op maandag, 13 juni 2021 gaf ik een gastles aan 25 tweedejaars studenten Geneeskunde met als doel de studenten te leren de mens achter de patiënt te leren kennen . ze zien de impact van ziekte of beperking op het leven van de patiënt en zijn/haar omgeving . Aspecten zoals participatie, kwaliteit van leven, kwaliteit van zorg en zelfregie kwamen uitvoerig aan bod. Ik vind dit een taak van het onderwijs en niet van de Zorg. Dit ga ik samen met mijn dochter Leontien aanpakken. Zij heeft namelijk een bedrijfje 'Stap Vooruit' met Preijers

Het stadsklooster

Religie is belangrijk voor mij. Daarom raakte ik betrokken bij een initiatiefgroep 'Stadsklooster' in Nijmegen. Indertijd omschreef de groep het doel zo:

...een stadsklooster niet als ommuurde plek maar een stadsklooster als idee. Met een kapel, een stadskerk als de Sint Stevens of een aantal kapellen waar gevierd wordt. Met een refter waar de ene keer feest gevierd wordt en de andere keer daklozen komen eten.

Met een bibliotheek waar gestudeerd en gedebatteerd wordt.

Met een grote proeftuin waar naar hartenlust geëxperimenteerd wordt

en met de deuren naar het stadsplein wijd open. Een

stadsklooster waar traditie en vernieuwing zich met elkaar verbinden.

Het stadsklooster wordt daarbij gevormd door kerkgemeenschappen, vormingscentra, orden, maatschappelijke initiatieven, denkers en doeners, zoekers en zieners, die zich allemaal in welke mate dan ook verbinden aan dit stadsklooster.

Geen nieuw instituut, maar een gezamenlijk initiatief om spiritualiteit en zingeving op alle denkbare manieren een plek te geven.

Vanuit hun professionele ervaring in bv. Zorg, onderwijs, welzijn en politiek merkten de oprichters dat de focus op economie en financiën innovaties onder druk kwamen te staan. In het stadsklooster wilden zij hun inspiratie gaande houden. Er kwam samenwerking met het Huis van Compassie en de Raad voor de levensbeschouwing en religie. Ik heb me heel betrokken gevoeld bij deze groep, die een belangrijke rol speelde tijdens de opvang van de asielzoekers in 2015 in Heumensoord.

Het Stadsklooster is een initiatief van de Boskapel, een geloofsgemeenschap rond de Augustijnse kloosterkapel aan de Graafseweg. Het wil traditionele religie verbreden door samen te werken met vormen van nieuwe spiritualiteit. De belangrijkste reden om een stadsklooster op te richten was dat het kerkbezoek terugloopt, terwijl mensen wel degelijk behoefte houden aan vieringen, rituelen en aandacht voor levensvragen. De vieringen in het stadsklooster zitten zo in elkaar dat iedereen er iets uit kan halen. We kunnen leren van anderen en delen wat we hebben. Binnen het stadsklooster wordt niet alles zelf bedacht: er wordt nauw samengewerkt met een twaalftal spirituele organisaties en initiatieven in Nijmegen, en andere initiatieven die willen meedoen zijn welkom.

Mijn betrokkenheid bij PION,
het platform Indische organisaties in Nijmegen

Mijn betrokkenheid bij PION,
het platform Indische organisaties in Nijmegen
Ik ben bij deze organisatie betrokken geraakt, omdat ikzelf een van de kinderen ben die, geboren na de oorlog, geconfronteerd werd met het oorlogsverleden van hun ouders. Zelf zijn we niet betrokken, maar jaren later bleek dat ouders onbewust hun oorlogservaringen op hun kinderen hebben overgedragen. Het wordt transgenerationele oorlogstraumatisering genoemd. De psycholoog/psychotherapeut Drs. Colleen van Hutten beschrijft dit als volgt: "Transgenerationele oorlogsgevolgen zijn onverwerkte zaken die je kunt doorgeven aan de volgende generatie. In de oorlog heb je je gevoel als het ware moeten afsluiten. Voor de Indische groep, is het begin van het verplichte nieuwe bestaan in Nederland een extra nadeel geweest in de verwerking. Zij waren veelal afkomstig uit een mengcultuur. Wat kinderen niet aan gevoelens van angst, woede en verdriet mochten zien, werd wel gevoeld. Er is veel verlies geweest. Niet alleen van familie of vrienden, maar ook van het land dat ze moesten verlaten. Van "het is gebeurd, we praten er niet meer over" kun je hard worden. Als ouders niet meer in staat zijn geweest het verdriet van dat pijnlijke verlies te voelen, kunnen ze die hardheid doorgeven aan hun kinderen".
Binnen vele Indische gezinnen mocht over het oorlogsverleden van de ouders, het "familiegeheim", beslist niet worden gesproken. Gevoelens werden afgeremd of onderdrukt. Het tonen van emoties werd gezien als een teken van zwakheid. Men moest sterk zijn en altijd maar doorgaan. Dit is een belangrijke reden waarom mensen uit de Indische naoorlogse generatie hun emoties vaak verbergen. Schaamte voor hun 'zwakheid' en loyaliteit naar de ouders spelen daarbij een grote rol. Toen de eerste Indo's in Nederland aankwamen met de boot uit het verre toenmalige Indië werden ze vanaf de kade uitgescholden: met "rot" op 'Roetmoppen'
Door het niet mogen en kunnen praten over hun problemen lijkt het alsof de Indische naoorlogse generatie geen grote problemen heeft. Hierdoor zijn zij als groep moeilijk herkenbaar voor hulpverleners. In de hulpverlening krijgen zij vaak te horen dat zij zich moeten richten op het hier en nu. Daardoor kan het gevoel ontstaan dat zij niet gehoord en niet begrepen worden. Dat is ook de boodschap die hun ouders hun gaven. En dat terwijl zij juist vaak een behoefte hebben om gezien en gehoord te worden. Zo proberen zij erkenning te kunnen voor hun bestaan.
Niet alle kinderen van oorlogsgetroffenen kampen met psychische of psychosociale problemen. Het ene kind is gevoeliger voor wat er in de omgeving gebeurt dan het andere kind. Veel zal vooral afhangen van de mate waarin de ouders zelf hun traumatische ervaringen hebben verwerkt. Er moet meer aandacht worden besteed aan de Molukse Knil Veteranen. De gedwongen overtocht heeft veel leed gebracht onder de Molukken. Onder alle generaties. Dat zij bij aankomst per boot niet prettig werd ontvangen in Nederland doet nog steeds pijn en dat zij via een treinkaping of door schoolbezetting hier aandacht op moesten vestigen is zo pijnlijk.

Na het overlijden van mijn vader, heb ik de brieven heb gelezen die hij ons heeft nagelaten. Sindsdien begrijp ik steeds beter hoe hij zich al die jaren heeft gevoeld. Uit praktijkervaringen blijkt, dat vele Indische kinderen lijden onder wat hun ouders in de oorlog hebben meegemaakt. De kinderen moesten zich voorbeeldig gedragen en hun best doen om in de Nederlandse samenleving te integreren. Kinderen van de generatie Indische ouders stuiten, als gevolg daarvan, vaak op 'geslotenheid' van hun ouders als het gaat om hun Indische verleden. Wat je kwetsbaar maakt daar praat je niet gemakkelijk over. Vele Indische mensen trokken zich terug en deelden met andere Indische Nederlanders de dierbare herinneringen aan Indië. Echter over trauma's van de oorlogstijd werd niet gesproken.
Ik denk veel terug aan mijn ouders en in het bijzonder aan hun ziekte beeld en hun overlijden en wat ze voor mij hebben betekenend. Zij spraken zelden over het Javannenkamp/Jappenkamp. Ze schaamden zich over datgenen wat ze hebben meegemaakt.

Als voorzitter ben ik ook naar de indrukwekkende Indië herdenking in Den Haag geweest. Daar sprak voor het eerst een Indonesiër: de planoloog Ary Samsura.
Helaas kan ik me niet meer voor deze organisatie inzetten, o.m. omdat de begeleiding die ik nodig heb bij het taxivervoer een probleem vormt.

Begin 1952 moesten mijn ouders uit Tegal, een plaats op midden Java, vluchten van de Nederlandse regering. Tijdens de oorlog zat mijn moeder in een Jappenkamp, mijn vader was gevlucht omdat hij commissaris van politie was. Ik werd 21 februari geboren op de Johan van Oldenbarnevelt, een schip dat van 1946 tot 1968 gebruikt werd voor repatriëring van Nederlandse onderdanen. Ingeschreven moest ik worden in het dorp waar mijn ouders vandaan kwamen, officieel ben ik dus geboren in Tegal.

Het was een verschrikkelijke tijd voor mijn ouders. Mijn vader was commissaris van de politie eerst was hij in dienst van Indonesië, later ging hij in militaire dienst in Nederland. Op hun vlucht in 1952 namen ze ook mijn oudste broer mee. Tijdens de boottocht werd ik ernstig ziek ik kreeg kinkhoest, een besmettelijke ziekte voor ieder die niet was ingeënt. Omdat de meeste kinderen op de boot niet waren ingeënt, dreigde de kapitein mij in de Golf van Biskaje boord te gooien, om de andere kinderen te beschermen. Mijn moeder was een krachtige vrouw, zij wist dat te voorkomen. Zoals ze ook voorkwam dat wij naar Amerika gingen. Daar wilde mijn vader naar toe, omdat zijn broers daar al waren. Maar mijn moeder wilde naar haar jongste zusje Nederland en dat gebeurde dan ook. Ik ben een volbloed Javaan, omdat mijn ouders Javanen zijn. Javanen zijn lieve mensen en ik wil graag hen ontmoeten in Indonesië

We kwamen aan in den Helder waar we niet positief werden ontvangen, de scheldpartijen waren niet van de lucht: "he blauwe, rot op naar je eigen land!", "Weg wezen hier!" . Het was duidelijk: we waren niet welkom. Mijn vader moest aanvankelijk in de haven met een prikstok rommel opruimen. Hij wilde dat niet, voelde zich vernederd. Hoe hij het klaarspeelde weet ik niet, maar zodra hij de kans zag, koos hij voor het leger en werd militair.
Na Den Helder verhuisden we naar Vlissingen, daar werd een broer van mijn vader, overgekomen uit Amerika, opgenomen in ons gezin. 

Indie Herdenking

Ik was op maandag, 15 august 2022 aanwezig in de raadzaal in Nijmegen op de Indië Herdenking het was een plechtige bijeenkomst met veel sprekers, onder wie: Adriaan van Dis met een boeiende toespraak

Ik droeg de Melati,
De Indische jasmijn, is het herdenkingssymbool dat gedragen kan worden als teken van respect, betrokkenheid en medeleven. De Melati is als draagspeld 

Onderwijs

Ik geef nog steeds gastlessen via het Zelfregiecentrum Nijmegen. Op maandag, 22 augustus was ik aanwezig op de HAN, tijdens de Introductiedag en ik trof daar veel kwetsbare studenten van Sociaal Works in het 2e leerjaar aan en ik vroeg me af.,groet: Hoe zij zich staande kunnen houden in hun vak in onze harde maatschappij en ik zou hun graag hierin willen begeleiden met al mijn ervaringsdeskundigheid in de omgang met leerlingen met of zonder een beperking,Ik geef nog steeds gastlessen via het regiecentrum Nijmegen. Op maandag, 22 augustus was ik aanwezig op de HAN, tijdens de Introductiedag en ik trof daar veel kwetsbare studenten van de Sociaal Works in het 2e leerjaar en ik vroeg me af: Hoe zij zich kunnen staande houden in hun vak in onze harde maatschappij en ik zou hun graag hierin willen begeleiden

Als medewerker van het Zelfregiecentrum geef ik gastlessen op Basisscholen en in het VO en op het ROC op de HAN en Universiteit Op maandag, 22 augustus gaf ik een gastles aan 25 tweedejaars studenten Sociaal Works op de HAN

Wees de eerste om het nieuwste te lezen!